دو زن مسلمان شده ی اسپانیایی از اسلام می گویند... 

خبرگزاری لاوانگوئاردیای اسپانیا در تیترهای روز 20 فوریه به گزارشی از دو بانوی اسپانایی مسلمان شده پرداخت. بانو لائورا دیاز 32 ساله و بانو ماری بورس 27 ساله دو زن تازه مسلمان شده ی اسپانیایی از ایالت خود مختار کاتالونیا در مصاحبه با خبرنگاران اظهار داشتند: ما بر پایه ی اعتقادات خود به دین اسلام روی آوردیم و این مسئله در زندگی شخصی و حرفه‌ای ما تاثیر گذار بوده است. لائورا دیاز با بیان اینکه اسلام هرگز برایش محدودیتی ایجاد نکرده می گوید : اسلام برای من زندگی جدیدی است و اطمینان دارم که زن در دین اسلام تابع نیست.  جوامع مسیحی و یهودی در جهان وجود دارند که بسیار مرد سالار هستند ، اما در مورد اسلام چشم‌ها بسته شده است.  اسلام زور گویی در مورد مذهب را ممنوع اعلام کرده و من از استقلال کامل برخوردار هستم. ماری بورس نیز اظهار داشت : اسلام حقوق بسیاری برای زن در نظر گرفته و ضمن اینکه تفاوت بین زن و مرد قایل شده، اما هرگز زنان را از حقوقشان محروم نکرده است. ماری و لائورا می‌گویند که اخیرا زنان بسیاری وجود دارند که در ایالت کاتالونیا اسپانیا به اسلام رو آورده‌اند و به این خاطر تصمیم دارند انجمن زنان مسلمان کاتالان را تشکیل دهند./ منبع: http://rahemasih.com

 نوشته شده توسط محقق در جمعه 86/12/17 و ساعت 2:9 صبح | نظرات دیگران(بدون)

کلیسای ایرلند : انجیل نمی تواند پاسخگوی نیازهای روز باشد 

کلیسای ایرلند اعلام کرد که درباره موضوعاتی از اعتقادات مسیحی دچار بحران شده ایم چرا که نمی توانیم تعالیم سنتی مسیحیت را با دنیای مدرن تطبیق نمائیم.به گزارش خبرگزاری راه مسیح ، بل فست تلگراف به نقل از رهبران کلیسای پرسبیتری ایرلند نوشت : ما نمی توانیم راهی را بیابیم که به همه مردم بقبولانیم که مسائل سنتی و امور مدرن را با هم عمل نمایند. چرا که نمی توانیم یک استاندارد واحد برای هر دوی اینها پیدا کنیم که تلفیقی از هر دو باشد. این کلیسا یکی از این موضوعات غیر قابل تلفیق را مساله ازدواج کشیشان دانست و مسائل جنسی را بعنوان یکی از مسائل لاینحل این کلیسا برای پیروانش قلمداد کرد. کلیسا این مشکل را باعث دگرگونی بسیاری از سنت های مسیحی دانسته است که همه مردم نمی توانند در دنیای مدرن به نوعی به آنها پایبند بمانند. یکی دیگر از مشکلات این کلیسا این است که بنا بر قانون سال 1973 زنان می توانند به درجه کشیشی نائل گردند اما طبق دیگر قوانین کشیشان مرد نمی توانند به زنان اجازه اجرای مراسم مذهبی را بدهند. در انجیلی که بیش از 2000 سال قدمت دارد آیاتی وجود دارد که شما را قادر می سازد بعضی از کارها را انجام دهید اما امروزه این کارها متروک شده است. این سوال همیشه مطرح است که زوج های جوان چگونه می توانند فرزندان خود را به گونه ای تربیت کنند که عضو فعال و معتقد کلیسا بشوند در حالی که اگر اینچنین شد فرزندانشان نمی توانند در آینده ازدواج نمایند. به نظر می رسد یکی از دلایل گریز مردم از بسیاری از کلیساهای غربی ، مساله ی ممنوعیت ازدواج باشد . بسیاری از والدین از تصور اینکه فرزند آنان در آینده از ازدواج و تشکیل خانواده سر باز زند ترجیح می دهند از تربیت دینی جوانان و سوق آنان به سوی کلیسا صرف نظر کنند./منبع: http://rahemasih.com

 نوشته شده توسط محقق در جمعه 86/12/17 و ساعت 2:6 صبح | نظرات دیگران(بدون)

"به نام خدا"

 نوشته شده توسط محقق در چهارشنبه 86/3/23 و ساعت 2:19 صبح | نظرات دیگران(بدون)

                               به نام خدا
خداوند زمین را آفرید.
انسان را آفرید.
تمامی موجودات زمین و آسمانها را آفرید.
به انسان یا دآور شد که او را بر سایر مخلوقاتش برتری داده و اینکه چگونه باید در هر عملی و رفتاری این تمایز را به رخ بکشد.
اما انسان فراموش کار بود.
پس خالق یکتا هر از چند گاهی رسولی از جانب خود برای یادآوری به سوی انسانها روانه میکرد تا از خاطر نبرند که انسان هستند و در هنگام آفرینش روح خدایی در وجودشان دمیده شده.
آدمها آمدند و رفتند
رسولان آمدند و رفتند
دیگر یاد آوری بس بود هر آنچه که باید بداند را آموخته بود فرستاده ای را مامور کرد تا آخرین باشد و هر آنچه را که لازمه فطرت پاک انسانیست به آنها بیاموزد تا بشارت دهد به آنها از ثمره اعمال نیک و انسانیشان و انذار کند از اعمال غیر انسانی اما بشارت و بیمی که آخرین باشد .
فرستاده آمد با آنکه رسولان پیشین مزده آمدنش را به پیروان خود داده بودند بسیاری از آنها با دروغ و فریبکاری طوری وانمود کردند که گویی چونین پیام آوری را نمیشناسند چرا که با پذیرش آیین او در دکانها و بقالیهایی که به نام دین برای فریب خلق بر پا کرده بودند تخته میشد .
اما گروهی دیگر با وجود همه آزارها و سختیها به فرستاده و و خدای او ایمان آوردند .
اما همه رسولان مثل همه آدمها چند روزی میهمان این دنیا هستند رسول آخرین هم به اذن خدا زمین را ترک کرد .
اما آفرینندهء سبحان میدانست که انسان باز هم فراموش میکند چرا که او بهتر از هر کس ساخته دستش را میشناخت پس انسانهایی پاک از سلاله ء رسول آخرین را مامور کرد که با یادآوری سنت آخرین پیام آور به آدمها بفهماند که گر چه آنها خالق خود را فراموش میکنند اما او هرگز بندگانش را به حال خود رها نخواهد کرد .

 اما لازم بود که زمین و همه آدمهایش برای آنکه آیین خاتمیت را از یاد نبرند تکان سختی بخورند . لازم بود بدانند که بخاطر حفظ آیینشان تا کجا و تا چه حدی باید بایستند و آزار ببینند . تا کدام مرز و حدود باید برای حفظ عدالت انسانی و کرامت و احترام به همنوع و دفع ظلم سختی و بلا ببینند ؟ آیا مرز این جانفشانی و ایثار در راه دین و عدالت تنها به فدا کردن خود و مال و ملک ختم میشود ؟ تا کجا باید دین و آیین را حفظ کرد و در برابر زور گو ایستاد ؟
* *
اکنون 1400 سال از آن واقعه بزرگ میگذرد اما همچنانکه حضرت رسول فرمود :
«شهادت حسین آتشی را در دل مومنین عالم بر افروخته خواهد کرد که تا ابد سرد نخواهد شد.»
هنوز که هنوز است یاد حسین و یاران تشته لبش در صحرای کربلا تلنگر سختی است برای همه کسانیکه به این زندگی دلخوش کرده اند و حاضرند بخاطر غنیمتهای بیشتر تن به هر پستی و ذلتی بدهند و زیر بار ظلم هر فاسد مستکبری بروند .
حسین و یاد آوری واقعه کربلا و خون علی اصغر که به آسمان پاشیده شد و به زمین بازنگشت و پیکر تکه تکه شده نوجوانی که شبیه ترین مردم به رسول خدا بود و دستان بریده شده ماه روی کربلا و آن دو کودک معصوم که از فرط تشنگی و ترس در آغوش هم جان دادند، آبروی هر انسان محافظه کار در مقابل ظلم و بی عدالتی را می برد.

خون حسین و یارانش در زمانه کنونی ما یعنی احتیاط و جان پرستی و مال اندوزی زیر سایه ظلم و فساد موقوف .
خون حسین و یارانش یعنی در مقابل دیکتاتورهای زمانه سر خم کردن و پای میز های مذاکره نشستن برای آنکه از سر حق و حقوق خود کوتاه آمدن ذلت مضاعف است.

پیکر پاره پاره حسین و لبهای خشکیده او یعنی اگر در مقابل دین ما بایستید در مقابل همه دنیای شما خواهیم ایستاد تا پای جان خود که سهل است تا پای گلوی سوراخ شده کودک شش ماهه و قلع و قمع همه کسان خود خواهیم ایستاد .
نام حسین و یاد آوری آنچه در صحرای کربلا روی داد هشداریست برای همه قدرتهای شیطانی عالم.

شیعه نام و یاد کربلا را از بین خون و تحریف و جنایت حفظ کرد همچنانکه برای به فراموشی سپردن حماسه حسین و یارانش مزار او را شخم زدند به آب بستند باغ و مزرعه کردند ، اما شیعه جزء به جزء خاک کربلا را به خاطر سپرد تا به امروز که با ادای نام عاشورا هر نفاق و تکبر و خوردن مال بیت المال زیر سئوال میرود .
همچنانکه زینب کبری که سلام خدا بر او باد در مجلس یزید ملعون فرمود:«هر نیرنگی خواهی بزن و هر اقدامی که توانی بکن و هر کوششی که داری دریغ مدار که سوگند به خدا نه نام ما را میتوانی محو کنی و نه نور وحی ما را خاموش نمایی و ننگ این ستم را از خود نتوانی زدود رای تو سست است و شماره ایام تو اندک است و جمعیت تو پراکنده شود آن روز که منادی فریاد میزند : آگاه باشید لعنت خدا بر گروه ستمکاران باد.»

دلهای طالب حقیقت در محرم جلا پیدا میکند .
محرم زمان بهترین بهره برداریهاست . در محرم حرفهایی که در سایر زمانهای سال خریدار ندارد به گوش دل شنونده دارد .اگر میخواهیم دم از حفظ حق و حقوق بزنیم ،اگر میخواهیم منافقان را رسوا کنیم، اگر میخواهیم سیل خروشان مردم را علیه دیکتا تورهای زمانه چون صهیونیسم جهانی بسیج کنیم وقت گفتن و بیدار کردن و هشدار دادن و شیر کردن و به جان کفتارها انداختن امروز است ، محرم است .
به قول آن شهید راه حسین «مرتضی مطهری» که از سفره سید الشهدا مرزوق باد:«شمر1300 سال پیش مرد و رفت شمر امروزت را بشناس.»
شمر امروز شمشیر به دست ندارد،
شمر امروز چشمهایش خون گرفته نیست،
شمر امروز با خشم سخن نمیگوید ،
شمر امروز برای آنکه آل محمد و انسانهای آزاده را قلع و قمع کند به خود زحمت نمیدهد و دستش را به گلوی حقگویان نمیفشارد ،
چرا باید به خود چنین زحمتی دهد وقتی که میتوان با یک فشار انگشت به جای هفتاد و دو نفر صدها هزار انسان بیگناه را به خاکستر تبدیل کرد .
شمر امروز خود اعتراف میکند که در خاک سرزمینی که با آدمکشی آنرا غصب کرده برای آدمهای نازنین کره خاکی بمبهایی میسازد که میلیون میلیون آنها را به دنیای دیگر بفرستد و آن سازمان صهیونیستی که نام « سازمان ملل » را به خود گزارده در مقابل این اعتراف آشکار دچار گنگی و لالی میشو د.
شمر امروز آب دریغ نمیکند شرابی مینوشاند با بهترین طعمها لیکن مهلکترین زهرها را همراهش میکند .

شمر امروز برای خود صدها عمله و نوکر استخدام کرده تا از اموج ماهواره و فیلمهای سکس و مستهجن چونان دشمنانش را از سر راه بر داد که خودشان هم نفهمند از کجا خورده اند .

شمر امروز هر روز برای بچه های پیروان محمد مصطفی مد و تیپ روز میسازد تا وقتی مشغول ست کردن لباس و لاک ناخن خود هستند و وقتی به دنبال پاچه آب حوزی کردن شلوارها هستند تا به رهگذاران ثابت کنند زیر این شلوار زمخت یک جفت ساق پای برنزه شده هست نه سم بز ، دیگر وقتی برای شنیدن و دیدن جنایتهای امثال بوش و بلرو اولمرت باقی نماند .
آیا تا بحال از خود پرسیده ایم چرا باید قیمت یک سی- دی مبتذل از قیمت سی- دی خام کمتر و نازلتر باشد ؟ چرا دشمنان باید از جیب خود بدهند تا یک جوان ساده دل پای تصاویر مستهجن سکسی بنشیند ؟
شمر امروز حتی در میان سیاستمداران داخلی هم رخنه کرده همانها که میگویند: "چرا ایران باید بحث انکار هولوکاست را پیش بکشد؟ مگر ما دنبال دردسر میگردیم مگر از حمله نظامی آمریکا نمیترسیم؟ چرا باید پیگیر ماجرای مفسدان اقتصادی شد آنها که میلیاردها دلار از بیت المال میدزند؟ چرا ایران باید با کشورهای دیگر ارتباط سیاسی و اقتصادی برقرار کند ؟چرا رئیس جمهور باید به آمریکای جنوبی برود همانجاییکه آمریکا آنرا حیات خلوت خود نامیده بود .

چرا ایران سر انرزی هسته ای کوتاه نمیآید مگر از تحریمها نمیترسد ؟"
و مردم و آندسته از طبقه جاهل مردم که با شایعات آنتها ی ماهواره و حرفهای مفت نوکران کفتار صفت صهیون ناخواسته مروج سخنان صهیونیستها میشوند .
چرا ما که خود را منتسب به پیروی از قیام عاشورا میدانیم باید در مقابل یک مشت دزد فاسد متجاوز بترسیم چه چیزی داریم که از دست دهیم ؟ آیا همین مایی که اینقدر اسیر دست دشمنان خود هستیم و اینقدر چشم به دهان مبارک عده ای مزدور داخلی و خارجی دو خته ایم در وقت ضرورت و در وقتی که دیگر وقت است میتوانیم به راحتی از خود و خانوده و مال و ملک و فرزند بگذریم ؟
چرا باید اینهمه جاهل باشیم ؟
چرا باید اینهمه بی طاقت در مقابل مشکلات زندگی و جامعه باشیم ؟

در ذهن ما کرده اند که شیعه در هر زمان وبرهه باید مظلوم واقع شود شیعه باید همیشه ظلم ببیند شیعه یعنی بلاکش . در حالیکه سید الشهدا فرمود :"« ذلت از ما بدور است »"

در مکتب عاشورا شیعه و زیر بار ظلم و حرف زور رفتن یکجا جمع نمیشود چرا که شیعه و ترس با هم جمع نخواهند شد .
مرگ و پیروزی در نظر شیعه ء حسین یکی است و دارای یک ارزش همچنانکه مقاومت حزب الله با تمسک به قیام عاشورایی ثابت کرد که تمامی قدرتهای دنیا با همه ساز برگ جنگیشان و سیاستهای مزدورانه شان در مقابل شیعه عددی نیستند

حتی تانکهای ضد زرهی مرکاوا ی اسرائیل جعلی که هیچ سلاح پیشرفته ای در مقابل آنها کارگر نیست در مقابل شیعه ء حسین آنچنان بلایی بر سرش میاید که رزیم وحشی و جعلی با بی آبرویی مجبور میشود در کارخانجات تولید این تانک پیشرفته را تخته کند .
شیعه اگر شیعه واقعی باشد هرگز نمی هراسد ، سازش نمیکند و زیر بار حرف زور گوی فاسد نخواهد رفت .        با تشکر از شیدا

 نوشته شده توسط محقق در چهارشنبه 86/3/23 و ساعت 2:19 صبح | نظرات دیگران(بدون)

خدایی که من در کتاب مقدس یافتم.

کتاب مقدس را ورداشتم و ورق زدم، اولش یک سری پیش داوری داشتم ولی کم کم صحنه تفکرم بهم ریخت، اون خدای را که فکر می کردم شخصیتش عوض شد، ولی با خودم گفتم شاید من نمی فهمم و اشتباه برداشت می کنم. تصمیم گرفتم این مطالب را با دیگران هم در میان بگذارم،شاید یک راه حلی به من ارایه دهند؛ ولی ... یه گله کوچولو:

-بعضی ها آمدند و من را متهم کردند، برخی به جای اینکه پاسخ بدند راه دیگری در پیش گرفتند.

-برخی به من گفتند جواب این است و وقتی دلیل آن را طلبیدم، انگشت اتهام به من دراز کردند.

-برخی مشفقانه من را به ترک این سوالاتم دعوت نمودند.

-عده ای با تعجب پرسیدند:مگر می شود خدا این گونه باشد؛ ولی نگفتند چرا در کتاب مقدس این گونه شده

-برخی  گفتگو در این مباحث را مصلحت ندانستند.

-عده ای دیگر گفتند گر چه این مباحث ممکن است با عقل ما ناجور باشد عقل درک نمی کند!  و....

 تصور من یک گفتگو در یک فضای صمیمی بود ولی صحنه عوض شد

اما این مقاله

  ?- این مقاله تکه هایی از متن ایات کتاب مقدس با ادرس هست.

  ? -در آوردن متن هیچ گونه حذف و اضافه ای صورت نگرفته.

  ?- من داوری نمی کنم. فقط سوال می کنم آیا واقعا خدا از منظر مسیحیان همین گونه هست؟

  ?- در صورتی که جوابی قانع کننده برای هرگزینه یافتید محبت کنید و با ذکر دلیل آن برایم بنویسید.

  ?- بازهم تکرار می کنم قصد من مناظره یا تبلیغ علیه مسیحیان نیست؛ بلکه گفتمانی برای یک فهم.

  ?- ترجمه ای که متنهای زیر از آنها استفاده شده ترجمه قدیم کتاب مقدس(دقیقترین ترجمه) هست.

در ضمن باید بگویم این تمام مباحثی که در باره خد ا جمع کردم نیست و البته در کتاب مقدس آیاتی در باره رحمت ومحبت خداوند هم وجود دارد ولی چون این آیات مشترک است و لذا جای مطرح کردن آن را ندیدم

 با هم می خوانیم:

خدا از بینی اش دود و از دهانش آتش متصاعد می شود!؟

?- آنگاه زمین متزلزل و مرتعش گردید و اساس های آسمان بلرزیدند و از حدّت خشم او متحرک گردیدند. از بینی وی دود متصاعد شد و از دهان او آتش سوزان در آمد و اخگرها از آن افروخته گردید. و او آسمان ها را خم کرده، نزول فرمود و تاریکی غلیظ زیر پایهایش بود. بر کروبین سوار شده، پرواز نمود، و بر بالهای باد نمایان گردید. (دوم سموئیل 22 / 8 ـ 11)

 ?- او آواز مرا از هیکل خود شنید و استغاثة من به حضورش به گوش وی رسید. زمین متزلزل و مرتعش شده، اساس کوهها بلرزند و متزلزل گردید چونکه خشم او افروخته شد. دُخان از بینی او برآمد و نار از دهانش ملتهب گشت و آتشها از آن افروخته گردید. آسمان را خم کرده، نزول فرمود و زیر پای وی تاریکی غلیظی می بود. بر کروبی سوار شده، پرواز نمود و بر بالهای باد طیران کرد. تاریکی را پردة خود و خیمه ای گرداگرد خویش بساخت. (مزامیر 18 / 6 ـ 11)

 خدا خشمگین می شود، کشتار می کند و سپس پشیمان می شود!؟

و خشم خداوند بار دیگر بر اسرائیل افروخته شد. پس داود را بر ایشان برانگیزانیده، گفت: «برو و اسرائیل و یهودا را بشمار.» و پادشاه به سردار لشکر خود یوآب که همراهش بود، گفت: «الآن در تمامی اسباط اسرائیل از دان تا بئر شبع گردش کرده، قوم را بشمار تا عدد قوم را بدانم.» و یوآب به پادشاه گفت: «حال یهُوَه، خدای تو، عدد قوم را هر چه باشد، صد چندان زیاده کند، و چشمان آقایم، پادشاه، این را ببیند. لیکن چرا آقایم، پادشاه، خواهش این عمل دارد؟» اما کلام پادشاه بر یوآب و سرداران لشکر غالب آمد و یوآب و سرداران لشکر از حضور پادشاه برای شمردن قوم اسرائیل بیرون رفتند.

ـ و یوآب عدد شمرده شده گان قوم را به پادشاه داد: از اسرائیل هشتصد هزار مرد جنگی شمشیر زن و از یهودا پانصد هزار مرد بودند. و داود بعد از آنکه قوم را شمرده بود، در دل خود پشیمان گشت. پس داود به خداوند گفت: «در این کاری که کردم، گناه عظیمی ورزیدم و حال ای خداوند گناه بندة خود را عفو فرما زیرا که بسیار احمقانه رفتار نمودم». و بامدادان چون داود برخاست، کلام خداوند به جاد نبی که رایی داود بود، نازل شده، گفت: «برو داود را بگو خداوند چنین می گوید: سه چیز پیش تو می گذارم پس یکی از آنها را برای خود اختیار کن تا برایت به عمل آورم.» پس جاد نزد داود آمده، او را مخبر ساخت و گفت: «آیا هفت سال قحط در زمینت بر تو عارض شود، یا سه ماه از حضور دشمنان خود فرار نمایی و ایشان تو را تعاقب کنند، یا وبا سه روز در زمین تو واقع شود. پس الان تشخیص نموده، ببین که نزد فرستندة خود چه جواب ببرم.» داود به جاد گفت: «در شدّت تنگی هستم. تمنّا اینکه به دست خداوند بیفتیم زیرا که رحمتهای او عظیم است و به دست انسان نیفتم.»

پس خداوند وبا بر اسرائیل از آن صبح تا وقت معین فرستاد و هفتادهزار نفر از قوم، از دان تا بئر شَبَع مُردند. و چون فرشته، دست خود را بر اورشلیم دراز کرد تا آن را هلاک سازد، خداوند از آن بلا پشیمان شد و به فرشته ای که قوم را هلاک می ساخت گفت: «کافی است! حال دست خود را باز دار.» و فرشتة خداوند نزد خرمنگاه اَرُونه یبُوسی بود. و چون داود، فرشته ای را که قوم را هلاک می ساخت دید، به خداوند عرض کرده، گفت: «اینک من گناه کرده ام و من عصیان ورزیده ام. امّا این گوسفندان چه کرده اند؟ تمنّا اینکه دست تو بر من و بر خاندان پدرم باشد.» و در آن روز جاد نزد داود آمده، گفت: «برو و مذبحی در خرمنگاه اَرُونة یبوسی برای خداوند برپا کن.»

ـ و داوود در آنجا مذبحی برای خداوند بنا نموده، قربانی های سوختنی و ذبایح سلامتی گذرانید. پس خداوند به جهت زمین اجابت فرمود و وبا از اسرائیل رفع شد. (دوم سموئیل 24 / 1ـ24)

خدا پیمان می شکند!؟

بنابراین یهُوَه، خدای اسرائیل می گوید: البته گفتم که خاندان تو و خاندان پدرت به حضور من تا به ابد سلوک خواهند نمود. لیکن الآن خداوند می گوید: حاشا از من! زیرا آنانی که مرا تکریم نمایند، تکریم خواهم نمود و کسانی که مرا حقیر شمارند، خوار خواهند شد. (اول سموئیل 2 / 30)

1ـ خدا نمی داند، خداوند نمی خواست آدم عاقل شود مار باعث شد،خدا  راه می رود!؟

ومار از همه حیوانات صحرا که خداوند خدا ساخته بود، هُشیارتر بود. و به زن گفت: «آیا خدا حقیقتاً گفته است که از همة درختان باغ نخورید؟» زن به مار گفت: «از میوة درختان باغ می خوریم، لکن از میوة درختی که در وسط باغ است، خدا گفت از آن مخورید و آن را لمس مکنید، مبادا بمیرید.» مار به زن گفت: «هر آینه نخواهید مرد، بلکه خدا می داند در روزی که از آن بخورید، چشمان شما باز شود ومانند خدا عارف نیک و بد خواهید بود. و چون زن دید که آن درخت برای خوراک نیکوست و به نظر خوشنما و درختی دلپذیر و دانش افزا، پس از میوه اش گرفته، بخورد و به شوهر خود نیز داد و او خورد. آنگاه چشمان هر دوِ ایشان باز شد و فهمیدند که عریانند. پس برگهای انجیر به هم دوخته، سترها برای خویشتن ساختند. و آواز خداوند خدا را شنیدند که در هنگام وزیدن نسیم نهار در باغ می خرامید.

گفت: «که تو را آگاهانید که عریانی؟ آیا از آن درختی که تو را قدغن کردم که از آن نخوری، خوردی؟» آدم گفت: « این زنی که قرین من ساختی، وی از میوة درخت به من داد که خوردم.» پس خداوند خدا به زن گفت: «این چه کار است که کردی؟» زن گفت: «مار مرا اغوا نمود که خوردم.» پس خداوند خدا به مار گفت: «چونکه این کار کردی، از جمیع بهایم و از همه حیوانات صحرا ملعون تر هستی! بر شکمت راه خواهی رفت و تمام ایام عمرت خاک خواهی خورد. و عداوت در میان تو و زن، و در میان ذُرّیت تو و ذریت وی می گذارم. او سر تو را خواهد کوبید و تو پاشنه وی را خواهی کوبید.» (پیدایش 3 / 1 ـ 15)

 خدا دید اگر آدم از درخت حیات بخورد، مثل خدا شود و لذا او را از باغ عدن بیرون کرد!؟

و خداوند خدا گفت: «همانا انسان مثل یکی از ما شده است، که عارف نیک و بد گردیده. اینک مبادا دست خود را دراز کند و از درخت حیات نیز گرفته بخورد، و تا به ابد زنده ماند.» پس خداوند خدا، او را از باغ عدن بیرون کرد تا کار زمینی را که از آن گرفته شده بود، بکند. پس آدم را بیرون کرد و به طرف شرقی باغ عدن، کروبیان را مسکن داد و شمشیر آتشباری را که به هر سو گردش می کرد تا طریق درخت حیات را محافظت کند. (پیدایش 3 / 22 ـ 24)

خدا آدرس خانه ها را اشتباه می کند!؟

و خداوند موسی و هارون را در زمین مصر مخاطب ساخته، گفت:... که در دهم این ماه هر یکی از ایشان بره ای به حسب خانه های پدران خود بگیرند، ... و تمامی انجمن جماعت بنی اسرائیل آن را در عصر ذبح کنند و از خون آن بگیرند، و آن را بر هر دو قایمه، و سر در خانه که در آن، آن را می خورند، بپاشند. ...

«و در آن شب از زمین مصر عبور خواهم کرد، و همه نخست زادگان زمین مصر را از انسان و بهایم خواهم زد، و بر تمامی خدایان مصر داوری خواهم کرد. من یهوه هستم. و آن خون علامتی برای شما خواهد بود بر خانه هایی که در آنها می باشید. و چون خون را ببینم، از شما خواهم گذشت و هنگامی که زمین مصر را می زنم، آن بلا برای هلاک شما بر شما نخواهد آمد. و آن روز، شما را برای یادگاری خواهد بود، و در آن، عیدی برای خداوند نگاه دارید، و آن را به قانون ابدی، نسلاً بعد نسل عید نگاه دارید»...

پس موسی جمیع مشایخ اسرائیل را خوانده، بدیشان گفت: «بروید و بره ای برای خود موافق خاندانهای خویش بگیرید، و فِصَح را ذبح نمایید. و دسته ای از زوفا گرفته، در خونی که در طشت است فرو بَرید، و بر سر در و دو قایمة آن، از خونی که در طشت است بزنید، و کسی از شما در خانة خود تا صبح بیرون نرود. زیرا خداوند عبور خواهد کرد تا مصریان را بزند و چون خون را بر سر در و دو قایمه اش بیند، همانا خداوند از در گذرد و نگذارد که هلاک کننده به خانه های شما در آید تا شما را بزند. و این امر را برای خود و پسران خود به فریضة ابدی نگاه دارید (خروج 12 / 1 ـ 24)

 خدا با یعقوب کشتی می گیرد!؟

و یعقوب تنها ماند و مردی با وی تا طلوع فجر کشتی می گرفت. و چون او دید که بر وی غلبه نمی یابد، کف ران یعقوب را لمس کرد، و کف ران یعقوب در کشتی گرفتن با او فشرده شد. پس گفت: «مرا رها کن زیرا که فجر می شکافد.» گفت: « تا مرا برکت ندهی، تو را رها نکنم.» به وی گفت: «نام تو چیست؟» گفت: «یعقوب.» گفت: «از این پس نام تو یعقوب خوانده نشود بلکه اسرائیل، زیرا که با خدا و با انسان مجاهده کردی و نصرت یافتی.» و یعقوب از او سؤال کرده، گفت: «مرا از نام خود آگاه ساز.» گفت: «چرا اسم مرا می پرسی؟» و او را در آنجا برکت داد. و یعقوب آن مکان را «فِنیئیل» ]یعنی چهره خدا[ نامیده، (گفت «زیرا خدا را روبرو دیدم و جانم رستگار شد» و چون از «فِنوئیل» گذشت، آفتاب بر وی طلوع کرد، و بر ران خود می لنگید. از این سبب بنی اسرائیل تا امروز عِرق النساء را که در کف ران است، نمی خورند، زیرا کف ران یعقوب را در عِرق النساء لمس کرد. (پیدایش 33 / 24 ـ 32)... و خدا بار دیگر بر یعقوب ظاهر شد، وقتی که از حدّان آرام آمد و او را برکت داد. و خدا به وی گفت: «نام تو یعقوب است اما بعد از این نام تو یعقوب خوانده نشود بلکه نام تو اسرائیل خواهد بود» پس او را اسرائیل نام نهاد و خدا وی را گفت «من خدای قادر مطلق هستم بارور و کثیر شو...» پس خدا از آنجایی که با وی سخن گفت از نزد وی صعود نمود و یعقوب ستونی بر پا داشت در جایی که با وی تکلم نمود، ستونی از سنگ و هدیه ای ریختنی بر آن ریخت، و آن را به روغن تدهین کرد. پس یعقوب آن مکان را که خدا با وی در آنجا سخن گفته بود «بیت ئیل» نامید. (پیرایش 35/9)

 خدا از اتحاد مردم ترسید و در زبانشان تفرقه انداخت!؟

و تمام جهان را یک زبان و یک لغت بود. و واقع شد که چون از مشرق کوچ می کردند همواری¬ای در زمین شنعار یافتند و در آنجا سکنی گرفتند. و به یکدیگر گفتند: «بیایید، خشتها بسازیم و آنها را خوب بپزیم.» و ایشان را آجر به جای سنگ بود، و قیر به جای گچ. و گفتند: «بیایید شهری برای خود بنها نهیم، و برجی را که سرش به آسمان برسد، تا نامی برای خویشتن پیدا کنیم، مبادا بر روی تمام زمین پراکنده شویم.» و خداوند نزول نمود تا شهر و برجی را که بنی آدم بنا می کردند، ملاحظه نماید. و خداوند گفت: «همانا قوم یکی است و جمیع ایشان را یک زبان و این کار را شروع کرده اند، و الان هیچ کاری که قصد آن بکنند، از ایشان ممتنع نخواهد شد. اکنون نازل شویم و زبان ایشان را در آنجا مشوش سازیم تا سخن یکدیگر را نفهمند.» پس خداوند ایشان را از آنجا بر روی تمام زمین پراکنده ساخت و از بنای شهر باز ماندند. از آن سبب آنجا را بابل نامیدند، زیرا که در آنجا خداوند لغت تمامی اهل جهان را مشوش ساخت. و خداوند ایشان را از آنجا بر روی تمام زمین پراکنده نمود. (پیدایش 11 / 1 ـ 9)

خدا از آفرینش انسان پشیمان می شود!؟

خداوند دید که شرارت انسان در زمین بسیار است، و هر تصور از خیالهای دل وی دائماً محض شرارت است. و خداوند پشیمان شد که انسان را بر زمین ساخته بود، و در دل خود محزون گشت. و خداوند گفت: «انسان را که آفریده ام، از روی زمین محو سازم، انسان و بهایم و حشرات و پرندگان هوا را، چونکه متأسفم شدم از ساختن ایشان».(پیدایش 6 / 5 ـ 7)

نزول خداوند در دود غلیظ!؟

وقتی قوم اسرائیل رعد و برق و بالا رفتن دود را از کوه دیدند و صدای شیپور را شنیدند، از ترس لرزیدند. آنها در فاصله ای دور از کوه ایستادند و به موسی گفتند: «تو پیام خدا را بگیر و به ما برسان و ما اطاعت می کنیم. خدا مستقیما با ما صحبت نکند، چون می ترسیم بمیریم»

موسی گفت : «نترسید، چون خدا برای این نزول کرده  که قدرت خود را بر شما ظاهر سازد تا از این پس از او بترسید و گناه نکنید.» در حالی که همه قوم آنجا ایستاده بودند، دیدند که موسی به ظلمت غلیظی که خدا در آن بود، نزدیک شد. (خروج 21 / 18 ـ 21) ترجمه تفسیری

خدا دروغ می گوید!؟

خداوند خدا آدم را امر فرموده، گفت: «از همه درختان باغ بی ممانعت بخور، اما از درخت معرفت نیک و بد زنهار نخوری، زیرا روزی که از آن خوردی، هر آینه خواهی مرد.» (پیدایش 2 / 15 ـ 17)

و مار از همه حیوانات صحرا که خداوند خدا ساخته بود، هُشیارتر بود. و به زن گفت: «آیا خدا حقیقتاً گفته است که از همه درختان باغ نخورید؟» زن به مار گفت: « از میوة درختان باغ می خوریم لکن از میوه درختی که در وسط باغ است، خدا گفت از آن مخورید و آن را لمس مکنید، مبادا بمیرید» مار به زن گفت: «هر آینه نخواهید مرد، بلکه خدا می داند در روزی که از آن بخورید، چشمان شما باز شود و مانند خدا عارف نیک و بد خواهید بود.» (پیدایش 3 / 1 ـ 5)

ابراهیم پای خداوند را می شوید و برای او غذا تهیه می کند!؟

و خداوند در بلوطستان ممری، بر وی ظاهر شد، و او در گرمای روز به در خیمه نشسته بود. ناگاه چشمان خود را بلند کرده، دید که اینک سه مرد در مقابل او ایستاده اند. و چون ایشان را دید، از در خیمه به استقبال ایشان شتافت، و رو بر زمین نهاد و گفت: «ای مولا، اکنون اگر منظور نظر تو شدم، از نزد بنده خود مگذر. اندک آبی بیاورند تا پای خود را شسته، در زیر درخت بیارامید، و لقمه نانی بیاورم تا دلهای خود را تقویت دهید و پس از آن روانه شوید، زیرا برای همین شما را بر بندة خود گذر افتاده است.» گفتند: «آنچه گفتی بکن.» پس ابراهیم به خیمه، نزد ساره شتافت و گفت: سه کیل از آرد مَیدَه به زودی حاضر کن و آن را خمیر کرده، گِرده ها بساز»... و ابراهیم به سوی رمه شتافت و گوساله نازک خوب گرفته به غلام خود داد تا بزودی آن را طبخ نماید و شیر و گوساله ای که ساخته بود گرفته پیش روی ایشان گذاشت و خود در مقابل ایشان زیر درخت ایستاد تا خوردند (پیدایش 18 / 1 ـ 8)

ابراهیم با خداوند بحث می کند!؟

 پس، آن مردان از آنجا برخاسته، متوجه سُدُوم شدند، و ابراهیم ایشان را مشایعت نمود و خداوند گفت: «آیا آنچه من می کنم، از ابراهیم مخفی دارم؟ و حال آنکه از ابراهیم هر آینه امتی بزرگ و زورآور پدید خواهد آمد، و جمیع امت های جهان از او برکت خواهند یافت. زیرا او را می شناسم که فرزندان وا هل خانة خود را بعد از خود امر خواهد فرمود تا طریق خداوند را حفظ نمایند، و عدالت و انصاف را بجا آورند، تا خداوند آنچه به ابراهیم گفته است، به وی برساند.» پس خداوند گفت: «چونکه فریاد سُدوم و عَموره زیاد شده است، و خطایای ایشان بسیار گران، اکنون نازل می شوم تا ببینم موافق این فریادی که به من رسیده، بالتّمام کرده اند. و الاّ خواهم دانست.» آنگاه آن مردان از آنجا به سوی سدوم متوجه شده، برفتند. و ابراهیم در حضور خداوند هنوز ایستاده بود. و ابراهیم نزدیک آمده، گفت: «آیا عادل را با شریر هلاک خواهی کرد؟ شاید در شهر پنجاه عادل باشند، آیا آن را هلاک خواهی کرد و آن مکان را به خاطر آن پنجاه عادل که در آن باشند، نجات نخواهی داد؟ حاشا از تو که مثل این کار بکنی که عادلان را با شریران هلاک سازی و عادل و شریر مساوی باشند. حاشا از تو! آیا داور تمام جهان، انصاف نخواهد کرد؟» خداوند گفت: «اگر پنجاه عادل در شهر سدوم یابم، هر آینه تمام آن مکان را به خاطر ایشان رهایی دهم.» ابراهیم در جواب گفت: «اینک من که خاک و خاکستر هستم، جرأت کردم که به خداوند سخن گویم. شاید از آن پنجاه عادل، پنج کم باشد. آیا تمام شهر را به سبب پنج، هلاک خواهی کرد؟» گفت: «اگر چهل و پنج در آنجا یابم، آ‹ را هلاک نکنم». بار دیگر بدو عرض کرده، گفت: «هرگاه در آنجا چهل یافت شوند؟» گفت: «به خاطر چهل آن را نکنم». گفت: «زنهار غضب خداوند افروخته نشود تا سخن گویم. شاید در آنجا سی پیدا شوند؟» گفت: «اگر در آنجا سی یابم، این کار را نخواهم کرد.» گفت: «اینک جرأت کردم که به خداوند عرض کنم. اگر بیست در آنجا یافت شوند؟» گفت: «به خاطر بیست آن را هلاک نکنم.» گفت: «خشم خداوند، افروخته نشود تا این دفعه را فقط عرض کنم، شاید ده در آنجا یافت شوند؟» گفت: «به خاطر ده آن را هلاک نخواهم ساخت.» پس خداوند چون گفتگو را با ابراهیم به اتمام رسانید، برفت و ابراهیم به مکان خویش مراجعت کرد. (پیدایش 19 / 16 ـ 33)

خدائی که آدرس خانه ها را اشتباه می کند!؟

و خداوند موسی و هارون را در زمین مصر مخاطب ساخته، گفت:... که در دهم این ماه هر یکی از ایشان بره ای به حسب خانه های پدران خود بگیرند، ... و تمامی انجمن جماعت بنی اسرائیل آن را در عصر ذبح کنند و از خون آن بگیرند، و آن را بر هر دو قایمه، و سر در خانه که در آن، آن را می خورند، بپاشند. ...

«و در آن شب از زمین مصر عبور خواهم کرد، و همه نخست زادگان زمین مصر را از انسان و بهایم خواهم زد، و بر تمامی خدایان مصر داوری خواهم کرد. من یهوه هستم. و آن خون علامتی برای شما خواهد بود بر خانه هایی که در آنها می باشید. و چون خون را ببینم، از شما خواهم گذشت و هنگامی که زمین مصر را می زنم، آن بلا برای هلاک شما بر شما نخواهد آمد. و آن روز، شما را برای یادگاری خواهد بود، و در آن، عیدی برای خداوند نگاه دارید، و آن را به قانون ابدی، نسلاً بعد نسل عید نگاه دارید»...

پس موسی جمیع مشایخ اسرائیل را خوانده، بدیشان گفت: «بروید و بره ای برای خود موافق خاندانهای خویش بگیرید، و فِصَح را ذبح نمایید. و دسته ای از زوفا گرفته، در خونی که در طشت است فرو بَرید، و بر سر در و دو قایمة آن، از خونی که در طشت است بزنید، و کسی از شما در خانة خود تا صبح بیرون نرود. زیرا خداوند عبور خواهد کرد تا مصریان را بزند و چون خون را بر سر در و دو قایمه اش بیند، همانا خداوند از در گذرد و نگذارد که هلاک کننده به خانه های شما در آید تا شما را بزند. و این امر را برای خود و پسران خود به فریضة ابدی نگاه دارید. (خروج 12 / 1 ـ)

خدائی که از آفرینش انسان پشیمان می شود!؟

خداوند دید که شرارت انسان در زمین بسیار است، و هر تصور از خیالهای دل وی دائماً محض شرارت است. و خداوند پشیمان شد که انسان را بر زمین ساخته بود، و در دل خود محزون گشت. وخداوندگفت:«انسان را که آفریده ام، ازروی زمین محو سازم، انسان و بهایم وحشرات وپرندگان هوارا، چونکه متأسفم شدم ازساختن ایشان»(پیدایش6 / 5ـ 7)

http://kelisa.blogfa.com/cat-2.aspx 

 نوشته شده توسط محقق در چهارشنبه 86/3/23 و ساعت 2:19 صبح | نظرات دیگران(یک)